Å laga eit prosjekt om bestevennene ein har og har hatt opp gjennom alle år viste seg å vere nostalgisk. Eg lo meg skakk ihjel av å lese gjennom minneboka mi, andre gonger gråt eg ein skvett for at det ikkje er som då me gjekk i tredje klasse og alle vennene mine budde eit par km unna meg. No bur me over heile Noreg. Eigentleg heile verda. Det må nøye timast ei helg der alle er ledige så me kan møtast kanskje ein eller to gonger i året. Når vart det slik?

 

Når ein flyttar får ein sjølvsagt nye venner, og sjølv om eg mange gonger har tenkt at «STOPP, NO ER DET NOK. NO VIL EG BERRE HA DEI EG HAR OG HA TID MED DEI» så klarar eg ikkje la ver å bli glad i nye.. Og godt er det.

Uansett: Eg har vore heldig og kan telje på fleire enn to hender kor mange nære og gode venner eg har. Det er liksom nokre bestevenner frå kvar anledning. Nokre frå då eg budde to år i Lofoten, nokre frå Paris, nokre frå Trondheim og nokon har eg hatt heile livet. Men når ein har så mange, har ein eigentleg nokon? Neida, eg klagar på noko eg ikkje har nokon grunn til å klage på, for eg er faktisk heilt sjukt heldig.

Uansett 2: Boka er sett saman av dokumentarbilder frå notid og fortid, innklipp frå minnebøker og album, facebookchattar og eit par fashionbilder med modell.Om du vil sjå heile boka og fleire bilete kan du sjå enten HER eller HER