Snart to veker har gått. Me sitt i varmen og sveittar og drikk orangina. Det er omtrent like varmt heime, til vår store skuffelse. Så blir me ikkje brunare enn andre likevel. Det er vanskeleg å ta bilder her. Så då blir det via skildring og teikning.

 

Det har allereie storma to gonger, og i kveld skal me oppleve ein ordentleg thunderstorm. Ein gong vart ein mann drepen i ein storm, så me er nervøse. Dei andre stormane har råka lenger sør, men det har vore lyn og tornen kvart andre sekund. Eg og Sigrid satt stille og drakk vin på verandaen og såg på stormen med store auger. Det gjer me nok i natt også. I morgon startar workshopen med elevar frå heile Europa, så då blir det nok travle dagar. Me har hatt ein roleg start der me har brukt dagane på å sjekke nyheitene, gå til bakaren, ete makronar og ligge på stranda, før me kanskje har hatt ein shoot på kvelden. Frå og med i morgon blir det nok mykje lysmåling, reflektorbruk og mating av film.

 

Naked in France, for ein sommar! Eg vil sjå fleire penisar no enn mange ser gjennom eit heilt liv. Eg vil la puppene slenge og kroppen bli gyllen. Men så står han der framom meg. Den fyrste nudist. Han står rett opp og ned og pratar om vêret , trur eg – det går så fort på fransk. Eg kjenner kjeven sleppe, gape åpne seg og eg veit rett og slett ikkje heilt kv eg skal seie. Augo går dit dei ikkje skal sjå, sjølv om eg prøver å sjå han i augo når han pratar til meg. Såpass har eg då lært. Endå verre er det når folk syklar nakne (dette kallar me for gnikk og gnu, grøss og gru.)

 

No, ei veke seinare er det heile meir avslappande. Ein har sett så mykje at ingenting overraskar ein. I staden legg eg meg på stranda, kjenner sola varme. Det er godt å sleppe leite etter bikinien når ein hoppar i bølgene. Eg let att augene og tenkjer at dette nudistlivet ikkje er så aller verst likevel.